Than Htun Oo

မန္တလေးတက္ကသိုလ် ကျောင်းသား/သူ ဟောင်းများတွေ့ဆုံပွဲမှာ ရောက်လာကြသူ တော်တော် များများက အခုလို ပွဲ ဖြစ်မြောက်အောင်စီစဉ်ပေးကြသူတွေကို ကျေးဇူးတင်လို့ မဆုံးအောင်ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ အတိတ်ကို တူးဆွပြီး ပြန်လည်ပျိုမြစ်ခွင့်ရဖို့ဆိုတာကလဲ လွယ်တာမှမဟုတ်တာ။အခုကြည့် ငယ်ဘဝတွေကို ပုံဖော်ပြီး ပျော်မဆုံးမော်မဆုံး တပြုံးပြုံးနဲ့လေ။ ပြောချင်တာက အညာဒေသတစ်ခုရဲ့ ရင်ခွင်ထဲက ငါန်းဇွန်ဆိုတဲ့မြို့လေးမှာကျင်းပတဲ့ မြတ်ဆရာ ပူဇော်ပွဲအကြောင်းပါ။ကျောင်းသား/ကျောင်းသူဟောင်းတွေ့ဆုံပွဲ မဟုတ်ပေမယ့် မြတ်ဆရာပူဇော်ပွဲကို အမှီပြုပြီး တစ်နှစ်တစ်ခါ မိတ်ဟောင်းဆွေဟောင်းတွေ ဆုံဖြစ်ကြတယ်။ တစ်ကြိမ်နဲ့တစ်ကြိမ် တူသလို လို ရှိပေမယ့် မတူတာက လာကြတဲ့ကန်တော့်ခံ ဆရာကြီး/ဆရာမကြီးတွေ၊ ကျောင်းသား/ကျောင်းသူ ဟောင်းကြီး တွေပါပဲ။ ဒီနှစ်လာနိုင်ပေမယ့် နောက်နှစ်မလာနိုင်တာမျိုး။ဆုံးပါးသွားလို့မလာနိုင်တော့တာမျိုး စသဖြင့် နှစ်စဉ်ပြောင်းလဲလို့နေတယ်။ဒါပေမယ့် စည်ကားမြဲ စည်ကားနေပြီး ပြုံးပျော်နေကြတဲ့ ပုံရိပ် တွေကြောင့် ပွဲဖြစ်မြောက် အောင် ဝိုင်းဝန်းလုပ်ဆောင်ကြရသူတွေအနေနဲ့ ပီတိ ဖြစ်စရာပါ။ […]

လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း(၃၀)လောက်က “အိပ်မက်တိမ်” ဆိုတဲ့ ခေါင်းစဉ်နဲ့ ကဗျာစာအုပ်လေးတစ်အုပ်ကို သူငယ်ချင်းများနဲ့အတူ ထုတ်ဝေခဲ့ဖူးသည်။မျှော်လင့်ချက်တွေ များစွာ အတွက် ရည်ညွှန်းဖွဲ့ဆိုထားတဲ့ ကဗျာလေးတွေေပေါ့။လက်တွေ့ဘဝမှာ ဖြစ်လာခဲ့တာတွေရှိသလို ဖြစ်မလာခဲ့တာတွေကလဲ အများအပြားပါပဲ။ အခုလဲ စိတ်ကူးနဲ့ ပုံဖော် ချယ်မှုန်း နေခဲ့တဲ့ စိတ်ကူးပန်းချီကားလေးတွေကို တကယ့်လက်တွေ့ဘဝထဲမှာ အကောင်အထည် ပေါ်ပေါက်ဖြစ်တည်နိုင်စေဖို့ လုံလောက်တဲ့အကြောင်းတရားတွေ ပြည့်စုံလာခဲ့ပြန်ပါပြီ။ ဘယ်လိုမှ ထင်မထားခဲ့တဲ့ အခွင့်အရေး ဆိုရင်လဲမမှားဘူးပေါ့။ ရပ်ကွက် အသီးသီးကနေ ဆန္ဒမဲပေးပြီး ရွေံးချယ်လိုက်တဲ့ မြို့မိမြို့ဖ (၁၅)ဦးထဲကနေ မြို့နယ်စည်ပင် သာယာရေးကော်မတီဝင် အဖြစ် (၄)ယောက် ရွေးချယ်ကြတော့ ကျွန်တော်က မဲအများဆုံးနဲ့ ကော်မတီဝင် ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ မြေသားလမ်းကောင်းကောင်းတွေ၊ ကျောက်ချောလမ်းကောင်းကောင်းတွေ ၊ ကတ္တရာလမ်းကောင်းကောင်းတွေ များစွာကို ကြုံရင်ကြုံသလို အမျိုးမျိုးခင်းနေခဲ့ဘူးသည်။သွားလေရာ ရောက်လေရာ နေရာဒေသမရွေး အချိန်အခါမရွေး

လူတိုင်းပင် ကံကောင်းချင်ကြသော်လဲ မိမိတို့၏ အတိတ်ကံအပေါ်တွင်မူတည်၍ ကောင်းကျိုးသုခ အတိမ်အနက်များ ကွာခြားကြရပေသည်။ သို့ဖြစ်၍ နေ့ချင်းညချင်း တိုက်ဆောက်- ကားစီး ဖြစ်ရလောက်အောင် တိုးတက်ကြီးပွားဖို့အတွက်မှာ အတိတ်ကံ၏ ကြီးစွာသော အထောက်အပံ့ကောင်းတွေ ပါရှိလာမှသာဖြစ်နိုင်ပေ သည်။ ထိုကံ-ကံ၏အကျိုးအာနိသင်ကြောင့် အရာဌာနတိုင်းတွင် ဆူ ကြုံ နိမ့် မြင့် မတူ ကွဲပြားလျှက် ဖြစ်တည် နေကြရပေသည်။ နက္ခတ်ဗေဒင်ပညာသည် ထိုအတိတ်ကံ၏ အကြောင်းအချင်းအရာများကို တိတိပပ ဖော်ထုတ် ပေး နိုင်စွမ်းရှိသောအံ့ဖွယ် ပညာတစ်ရပ်ဖြစ်၏။အတိတ်ကံ ၏ထောက်ပံ့မှုအင်အားနဲသူများအနေနှင့်လဲ ပစ္စုပ္ပန် ဘဝနေထိုင်မှုတွင် သူတပါးတို့ထက် ဉာဏ် နှင့် ဝီရိယကို၎င်း၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုအသီးသီးကို၎င်း သာသည်ထက် ာအောင် ကြိုးစားအားထုတ်ပါက ကံကောင်းခြင်းအထွေထွေတို့ကို လက်ဝယ်ပိုင်ပိုင်ရနိုင် ခံစား စံစားနိုင်သူများ ဖြစ်လာကြမည်မှာမလွဲပါ။ လက်ရှိကောင်းကင်တွင် ဖြစ်ပေါ် သွားလာနေသော

အိမ်ရှေ့မှဆိုင်ကယ်သံကြားသဖြင့် နို့ဆီချက်နေရာမှ လှမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ သူငယ်ချင်း မင်းသိန်း၏ဆိုင်ကယ်နှင့်အတူ သဲဖြူပရိယတ္တိစာသင်တိုက်မှ ကျောင်းထိုင်ဆရာတော် ဦး ဥတ္တမ ဖြစ်နေ သည် ကိုတွေ့ရ၏။ ]]ဒကာကြီး ကျောင်းမှာ ခင်ဗျားဆရာ ရောက်နေတယ် လိုက်ခဲ့အုံး }} ဆရာတော်က ရောက် မဆိုက်ပင် လှမ်းပြောလိုက်၏။ ]] ဘယ်သူတုံး- ဆရာညို ရောက်နေတာလား}} ကျွန်တော်က ဆရာခင်မောင်ညို(ဘောဂ) ရောက်နေတယ်ထင်သဖြင့် ဝမ်းသာအားရပြန်မေးလိုက်မိ၏။ ]] ဘယ်ဟုတ်ရမှာတုံး – စစ်တပ်က ဗိုလ်မှူးတွေဗျ }} ဆရာတော့်၏စကားကြောင့် ရင်ထဲတွင်ဒိတ်ကနဲခုန်သွား၏။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးရှိ သွေးကြောများမှာလဲ ရှိန်းဖိန်းသွား၏။ကျွန်တော်သည် ရ.ယ.က တစ်ယောက် ဖြစ်နေ သော်လဲ စစ်ဘက်ဆိုင်ရာ အရာရှိတွေ နှင့် ရဲအရာရှိများကို ရင်းရင်းနှီးနှီးပေါင်းသင်းဆက်ဆံရန် ရွံ့တွန့်တွန့် စိတ်က ယခုထိ မပျောက် သေးပဲဖြစ်နေ၏။ထို့ပြင်

ကျွန်တော်တို့ ငါန်းဇွန်မြို့လေးဟာ မြန်မာနိုင်ငံ အလယ်ပိုင်း မိုးနဲရေရှား ရပ်ဝန်းဒေသထဲမှာပါ။ အဲဒါကြောင့် မိုးနဲတာကတော့ ပြောစရာတောင်မလိုတော့ပါဘူး။ဧရာဝတီ မြစ်ကမ်းနံဘေးက မြို့လေးမို့လို့  ရေတော့မရှားဘူးလို့ ထင်မယ်ဆိုရင် ထင်လောက်စရာပါ။ ဒါပေမယ့် သဲသောင်တွေဖြစ်ထွန်းပေါ်ပေါက်လာပြီး မြစ်နဲ့တော်တော်ဝေးသွားခဲ့တာ နှစ်ပေါင်းကြာခဲ့ပါပြီ။မြစ်ရေတိုးတဲ့ အချိန်ကလွဲရင် သဲသောင်ပြင် နဲ့လက်ယက်တွင်း လေးတွေကိုပဲ အဖော်လုပ်နေရတဲ့မြို့လေးတစ်မြို့ ဖြစ်နေခဲ့တာပါ။ငါန်းဇွန် အထက ရဲ့ ရွှေရတုသဘင် ပွဲ တုန်းက ဆရာညို လာတော့ ကျွန်တော်နဲ့ မင်းမော်ဝင်း က ခြေလျှင်တလှည့် ကုန်းကြောင်း တစ်လှည့်လိုက်ပို့ကြရင်း ၊ဆရာညိုကတောင် လက်ယက်တွင်းလေးတွေ သဲသောင်ပြင်ကြီးတွေ နဲ့ အမှတ်တရ ဓာတ်ပုံရိုက်သွားပါသေးတယ်။ မိုးရေကို မှီခိုဖို့ကလည်း မိုးကနဲ။ဧရာဝတီမြစ်ကလည်း သောင်တွေခံပြီးရေသွားခပ်ဖို့မလွယ် ။အဲဒါကြောင့် ရေစည်ထောလာဂျီတွေက ငါန်းဇွန်နဲ့ ငါးမိုင်လောက်ဝေးတဲ့ ကျောက်တလုံးဆိပ်ကမ်းကို  ရေသွားသယ်ကြရတယ်။ မြေအောက်ရေချိုကို ရအောင်တူးပြီး